Пісаць па-французску можна… масціхінам

Род­ны го­рад мае вя­лі­кі ўплыў на сва­іх жы­ха­роў. Ён мо­жа пры­ту­ліць, на­тхніць… Мас­тач­ку Люд­мі­лу Аніс­ка­вец Ня­свіж за­ча­ра­ваў ужо даў­но. Сваю лю­боў да род­на­га го­ра­да яна вы­ра­жае праз кар­ці­ны. Вяр­тан­не да пэнд­зля Пас­ля ву­чо­бы ў Ві­цеб­скім тэх­на­ла­гіч­ным ін­сты­ту­це лёг­кай пра­мыс­ло­вас­ці Люд­мі­ла атры­ма­ла дып­лом мас­та­ка-тэх­но­ла­га і больш за 20 га­доў пра­ца­ва­ла на­стаў­ні­цай. Ву­чы­ла дзя­цей і ма­ля­ван­ню, і чар­чэн­ню, і да­ма­вод­ству: —У шко­ле мы больш на­да­ва­лі ўва­гі твор­чым пра­ек­там: пля­цен­ню з са­лом­кі, аплі­ка­цыі, пэч­вар­ку… Шы­лі бе­ла­рус­кіх ля­лек. У школь­най пра­гра­ме га­дзі­ны ўро­каў па мас­тац­тве звя­лі да мі­ні­му­му, і гэ­та не на ка­рысць эс­тэ­тыч­на­га раз­віц­ця ма­ла­до­га па­ка­лен­ня. Дзе­ці ідуць да­дат­ко­ва зай­мац­ца на фа­куль­та­ты­вы, на гурт­кі, у шко­лы мас­тац­тваў. На­ву­чэн­цы Люд­мі­лы заў­сё­ды зай­ма­лі пры­за­выя дып­ло­мы на школь­ных, ра­ён­ных кон­кур­сах. Ды і са­ма на­стаў­ні­ца не ад­ста­ва­ла: што­год пры­ма­ла ўдзел у вы­ста­вах на на­стаў­ніц­кіх кан­фе­рэн­цы­ях. —Га­доў 7 та­му, пас­ля на­ра­джэн­ня дру­го­га дзі­ця­ці, пра­чну­ла­ся жа­дан­не із­ноў ма­ля­ваць, — ус­па­мі­нае Люд­мі­ла. — Брат да­па­мог ра­за­брац­ца з фо­та­шо­пам. Мне спа­да­ба­ла­ся пер­пап­ра­цоў­ваць здым­кі га­рад­скіх пей­за­жаў у гра­фіч­ныя ма­люн­кі. По­тым узя­ла­ся за ге­ле­вую руч­ку, ра­бі­ла роз­ныя ілюст­ра­цыі. Вяр­нуц­ца да пэнд­зля на­тхні­ла прось­ба ксян­дза Фран­ціш­ка ад­на­віць пе­рад Ка­ля­да­мі шоп­ку (калядная традыцыя ўпрыгожваць касцёл фігуркамі святых) Ня­свіж­ска­га кас­цё­ла. Мас­тач­ку заў­сё­ды ва­бі­ла твор­часць ім­прэ­сі­я­ніс­таў: —Гэ­ты кі­ру­нак у мас­тац­тве па­да­баў­ся мне яшчэ са сту­дэнц­тва. Асаб­лі­ва пра­цы Эду­ар­да Ма­нэ, Кло­да Ма­нэ, Эду­ар­да Кар­тэ­са, Кан­стан­ці­на Ка­ро­ві­на… Ураж­вае све­жасць і не­па­срэд­насць іх ус­пры­ман­ня на­ва­кол­ля і тое, як ім­прэ­сі­я­ніс­ты ўда­ла ад­люст­роў­ва­лі ім­гнен­ныя ўра­жан­ні. Мя­не за­хап­ляе гуль­ня ко­ле­раў на халс­це. Але я вы­бра­ла для пра­цы не пэн­дзаль, а мас­ці­хін (ме­та­ліч­ная ла­пат­ка з вы­гну­тай руч­кай. — Аўт.). Пэў­ныя на­вы­кі ўспом­ні­лі­ся з ін­сты­ту­та. Але са­му тэх­ні­ку за­сво­і­ла праз ін­тэр­нэт. Ня­свіж вель­мі па­доб­ны на Па­рыж Кар­ці­ны Люд­мі­лы Аніс­ка­вец (у асноў­ным пей­за­жы і на­цюр­мор­ты) на­доў­га за­ста­юц­ца ў па­мя­ці. Мас­ці­хін да­зва­ляе вы­ка­заць усю моц гу­чан­ня ко­ле­раў. Ма­лень­кая ме­та­ліч­ная ла­пат­ка ў ру­ках мас­тач­кі ства­рае пры­го­жую і скла­да­ную фак­ту­ру фар­бы на па­верх­ні кар­ці­ны. Пры­хо­дзіш да­до­му — із­ноў пе­рад та­бой пя­шчот­ныя пя­лёст­кі ру­жы, аб’­ем­ныя кро­ны асен­ніх дрэў… —Люд­мі­ла, ва­шы ня­свіж­скія пей­за­жы на­гад­ва­юць Фран­цыю… —Вы ма­е­це ра­цыю. Наз­вы га­ра­доў Ня­свіж і Па­рыж су­гуч­ныя. І па­коль­кі я пры­хіль­ні­ца ім­прэ­сі­я­ніз­му, які з’я­віў­ся ў Фран­цыі, то з’я­ві­ла­ся жа­дан­не ма­ля­ваць Ня­свіж на фран­цуз­скі лад. Не­ка­то­рыя ту­рыс­ты са­праў­ды шчы­ра здзіў­ля­лі­ся, што я ні­ко­лі не бы­ла ў Па­ры­жы, а пі­шу так па-фран­цуз­ску. За асно­ву лю­бой сва­ёй кар­ці­ны я бя­ру ня­свіж­скія пей­за­жы: від на ра­ту­шу, Фар­ны кас­цёл, за­мак Ра­дзі­ві­лаў, а «фран­цуз­скас­ці» на­да­юць дэ­та­лі. Мас­ці­хін дае вя­лі­кія маг­чы­мас­ці для ім­пра­ві­за­цыі пад­час твор­чай пра­цы… Ма­ля­ваць на про­даж Люд­мі­ла Аніс­ка­вец па­ча­ла 4 га­ды та­му. Асноў­ным пунк­там стаў Ня­свіж­скі са­лон-га­ле­рэя «Скарб­ні­ца», дзе жан­чы­на вы­ста­ві­ла свае пра­цы. — Пер­шым сур’­ёз­ным па­куп­ні­ком стаў вя­до­мы джа­за­вы му­зы­кант Яў­ген Ула­дзі­мі­раў. Спа­чат­ку ён на­быў маю кар­ці­ну ў «Скарб­ні­цы», а пас­ля стаў па­ста­ян­ным клі­ен­там. На­пі­саць кар­ці­ну мас­ці­хі­нам — пра­цэс да­во­лі пра­цяг­лы. Ад­на ра­бо­та мо­жа вы­сы­хаць да ча­ты­рох ме­ся­цаў! Та­му да спра­вы Люд­мі­ла пад­клю­чы­ла баць­ку, які ўжо трэ­ці се­зон пра­дае кар­ці­ны на ўва­хо­дзе ў парк, па­куль мас­тач­ка пі­ша но­выя. Пра пры­хіль­ні­каў сва­ёй твор­час­ці Люд­мі­ла рас­каз­вае з асаб­лі­вым на­стро­ем: —Пас­ля та­го, як пры­свя­ці­ла свой час лю­бі­май спра­ве, ма­ля­ван­ню, маё жыц­цё ста­ла больш ці­ка­вым. Я па­зна­ё­мі­ла­ся з вя­лі­кай коль­кас­цю лю­дзей: ад твор­чых на­тур да сур’­ёз­ных біз­нес­ме­наў. Ся­род іх ёсць та­кія ці­ка­выя лю­дзі! І пра­фе­са­ры, і за­хоп­ле­ныя ста­ра­жыт­ны­мі цы­ві­лі­за­ці­я­мі ванд­роў­ні­кі. З не­ка­то­ры­мі пад­трым­лі­ва­ем су­вязь праз са­цы­яль­ныя сет­кі. «У нас не раз­ві­та па­ва­га да мас­тац­тва…» Ін­тэр­нэт да­зва­ляе мас­тач­цы так­са­ма па­ка­заць сваю твор­часць боль­ша­му ко­лу лю­дзей. Ця­пер Люд­мі­ла пра­цуе над ства­рэн­нем свай­го сай­та art-nes.com. Яшчэ яе кар­ці­ны мож­на па­гля­дзець у га­ле­рэі на artmіnsk.by. —Я ма­гу га­на­рыц­ца тым, што мае кар­ці­ны пра­да­ва­лі­ся ў Поль­шчу, Із­ра­іль, Іта­лію, ЗША і на­ват у Аў­стра­лію. Се­рыю кар­цін з вы­ява­мі зам­ка Ра­дзі­ві­лаў за­каз­ва­ла Мі­ніс­тэр­ства юс­ты­цыі Рэс­пуб­лі­кі Бе­ла­русь, ка­лі Ня­свіж быў куль­тур­най ста­лі­цай Бе­ла­ру­сі. —Ці на­бы­ва­юць ва­шы кар­ці­ны са­мі не­сві­жа­не? —Час­цей куп­ля­юць ра­сі­я­не. Ся­род ка­рэн­ных жы­ха­роў па­куп­ні­коў, на жаль, ня­шмат. Але ў іх ёсць маг­чы­масць хоць кож­ны дзень гу­ляць па Ня­сві­жы і лю­ба­вац­ца ім (усмі­ха­ец­ца). Мо­жа, та­му і не ба­чаць сэн­су, каб на­бы­ваць кар­ці­ны з ві­дам го­ра­да. Але ёсць і клі­ен­ты-не­сві­жа­не. Яны куп­ля­юць у асноў­ным для па­да­рун­каў. На жаль, лю­дзі ах­вот­ней ку­пяць ва ўні­вер­ма­гу стан­дарт­ную кар­ці­ну з вы­явай бу­ке­та кве­так ці ка­та, чым ад­да­дуць пе­ра­ва­гу экс­клю­зі­ву… У нас на­огул не так раз­ві­та па­ва­га да мас­тац­тва. Ня­даў­на я на­ве­да­ла Віль­ню і бы­ла вель­мі здзіў­ле­на! У Літ­ве са­мая да­ра­гая аду­ка­цыя — мас­тац­кая і му­зыч­ная. Там прэ­стыж­на зай­мац­ца мас­тац­твам.

Ве­ра­ні­ка Цвір­ко